პარალელური კორპუსი

241.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 11

სატიშ საბერვალის მიხედვით, „ჯატი სოციალურ სივრცეში მობილიზებას სხვადასხვა გზით ახერხებდა: აგრესიით − დომინანტობისა და მართვის სადავეების ხელთ გდებით ...თავდაცვით, როცა ეწინააღმდეგებოდა დიდი სახელმწიფოებისა და იმპერიების მიერ მისი გავლენის არეალში შეჭრის მცდელობებს და დივერსიულად, როცა შეაღწევდა მასზე დიდი ერთობების შიგნით და მის ავტორიტეტსა და გავლენას პირადი ინტერესებისათვის იყენებდა.“

According to Satish Saberwal, “The jati provided the social field for mobilizing variously: aggressively, to secure dominance and rulership's defensively, to resist the larger states’ and empires’ attempts to wedge into the dominant jati’s domain and subversively, to take office in one of these larger entities, and use its authority and stature to advance, rather, one’s own private interests.”

242.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 12

ძვ.წ. მე-6 საუკუნის მეორე ნახევარში მეფე გახდა ბიმბისარა, რომელმაც, სტრატეგიული ქორწინებებისა და დაპყრობათა სერიების წყალობით, მაგადჰა აღმოსავლეთ ინდოეთის გავლენიან სახელმწიფოდ აქცია.

Bimbisara became king in the second half of the 6th century B.C. and through a series of strategic marriages and conquests established Magadha as the dominant state in eastern India.

243.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 16

გუდი აღნიშნავს, რომ ცალკე მდგომი დასავლეთევროპული ქორწინების მოდელი მანამდე გავრცელებული ხმელთაშუაზღვიური მოდელისგან რომის იმპერიის დაცემის შემდეგ გამოიყო.

Goody notes that the distinctive Western European marriage pattern began to branch off from the dominant Mediterranean pattern by the end of the Roman Empire.

244.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 19

აქ არასდროს ჰყოლიათ ბრაჰმანთა პაპი და მართალია, ჰყავდათ მუსლიმი ხალიფა, მაგრამ ომაიანთა დინასტიის შემდეგ იგი ისლამურ მიწებზე გაბატონებული პოლიტიკური მმართველების ტყვედ იქცა.

There was never anything like a Brahmin pope, and while there was a Muslim caliph, after the Umayyads he was largely a captive of the dominant political ruler in the Islamic lands.

245.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 22

დღეისათვის პროცედურული ანგარიშვალდებულების ყველაზე გავრცელებული ფორმა არჩევნებია, რომელიც სასურველია იყოს მრავალპარტიული და საყოველთაო ხმის უფლებაზე დამყარებული.

Today the dominant form of procedural accountability is elections, preferably multi-party elections with universal adult suffrage.

246.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 22

თუ ვერც ერთი მათგანი ვერ გაბატონდებოდა, მათ კომპრომისებზე წასვლა მოუწევდათ.

If none of them was dominant, then they would need to compromise.

247.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 23

მან თითქმის ორი საუკუნე გაძლო და საფრანგეთს საიმისო პოლიტიკური საფუძველი შეუქმნა, კონტინენტის დომინანტ სახელმწიფოდ ქცეულიყო.

It lasted for almost two centuries and provided a political basis for France’s emergence as the dominant continental power.

248.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 28

ამის საპირისპიროდ, ინგლისის 1688-89 წლების სახელოვანი რევოლუციის შედეგად მიღებულმა საკონსტიტუციო მოდელმა სახელმწიფო გააძლიერა, თან იმდენად, რომ მომავალი ერთი საუკუნის განმავლობაში ის ევროპის დომინანტ ძალად იქცა.

In England, by contrast, the constitutional settlement coming out of the Glorious Revolution of 1688–1689 vastly strengthened the state, to the point that it became, over the next century, the dominant power in Europe.

249.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 28

პრუსიამ დანიის ეს პრობლემა გადაწყვიტა მეტწილად გერმანულენოვანი შლეზვიგისა და ჰოლშტაინის საჰერცოგოების მიტაცებით, 1864 წლის მოკლე, მაგრამ გადამწყვეტი ომის შედეგად.

The Prussians solved the problem by taking the predominantly Germanspeaking duchies of Schleswig and Holstein away from the Danes in 1864 in a short but decisive war.

250.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 30

დასავლურ საზოგადოებებს სამივე აქვთ, ამიტომ მათ განავითარეს მძლავრი კაპიტალისტური ეკონომიკები და, მათი დახმარებით, გლობალურ დომინირებას მიაღწიეს.

Western societies possessing all three developed vigorous capitalist economies and became globally dominant under them.

251.

პოლიტიკური წესრიგის წარმოშობა | თავი 30

თანამედროვე დემოკრატიების სუსტი მხარეები მრავალგვარად ვლინდება, მაგრამ, შესაძლოა, 21-ე საუკუნეში ამ ნიშნებს შორის სახელმწიფოს სისუსტე დომინირებდეს:თანამედროვე დემოკრატიები ჩიხურ სიტუაციებში აღმოჩნდებიან და მოუქნელობას იჩენენ, რის გამოც ვერ ახერხებენ მათივე გრძელვადიანი ეკონომიკური და პოლიტიკური გადარჩენისთვის საჭირო რთული გადაწყვეტილებების მიღებას.

The failings of modern democracies come in many flavors, but the dominant one in the early twenty-first century is probably state weakness: contemporary democracies become too easily gridlocked and rigid, and thus unable to make difficult decisions to ensure their long-term economic and political survival.

252.